دلنوشته ای بر ساحل مهتاب

یادم نمیاد توی کدوم پستم بود

که از میزان دیوانگی خودم شگفت زده بودم

یاد اون شگفت زدگی افتادم..

واقعا دارم وا میدم دیگه...

در مقیاس خیلی بزرگ و لانگ ترم منظورمه

من کابوس خواب های خود ام

من آن مچ زخم خورده ام که از آن میترسم

یک زندگی دیگریم که محو میشود

سایه های روح سرگردان من

و دردی که تمامی ندارد

بیا همه را ببر، همه را بسوزان

بگذار آفتاب به داخل بتابد

تنهایی را پایان ده - آگاهش کن

آینه شکسته را یکجا در هم بپیچ

مجبورم کن باور کنم که درد تمام شده

yeah ...

it's the one called "to the dreams" .. 

!yeah I lied! and you'll know it now the day I died 

lol

یکی یه کامنتی گذاشته بود

اگه بفهمم کی بوده

بی برو برگرد یکی میخوابونم دهنش

و همچنان...

زیبایی خواب ها

و عدم زیبایی بیداری ها

ترسناکه

فککنم باید به مامانم بگم 

منو ببره دکتر

بعدشم از آمپول بترسم

و گریه کنم

و آرومم کنه

و به دکتره بگه چمه 

و من حرف نزنم 

و ازش بخواد آمپول ننویسه

و بهم لبخند بزنه

و یادم بندازه دارو هامو بخورم

و خوب شم

و خوب شم

و خوب شم..

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: